Even voorstellen: Ilse Dekker

Mijn naam is Ilse Dekker, met ingang van augustus ’23 neem ik een tijdje waar voor Heleen Joziasse als diaconaal werker in Buurt-en-kerkhuis Shalom. Ik ben inmiddels 60 jaar, en heb onder meer als moeder van 3 kinderen en oma van 8 kleinkinderen al een heel vol leven achter de rug.

Qua beroepsmatige achtergrond ben ik cultureel antropoloog (met een specialisatie in religieuze en medische antropologie). Ik heb altijd veel interesse gehad voor verschillende culturen, voor wat ons als mens beweegt en verbindt en hoe we zin geven aan ons leven.  Daarnaast ben ik geschoold als biografisch counselor, zeg maar coach rondom het levensverhaal; ik vind het mooi en belangrijk onze menselijke verhalen te delen en een veilige ruimte daarvoor te scheppen.

Ik heb een lange ervaring in het secundair onderwijs, als docent levensbeschouwing maar ook in de leerlingbegeleiding, vooral op het gebied van omgang met faalangst. In onze snelle, oppervlakkige maatschappij hebben veel (vooral wat gevoeliger) jongeren het naar mijn ervaring niet zo makkelijk, en onderwijs waarin aandacht is voor onze persoonlijke groei, voor wie wij zijn als mens en hoe wij met elkaar omgaan, heeft mij altijd na aan het hart gelegen.

Daarbij heb ik het ook altijd belangrijk gevonden dat er ruimte is en blijft voor spiritualiteit binnen het onderwijs en daar kon ik vorm aan geven als coördinator identiteit binnen de scholengemeenschap van het Stanislascollege (in en om Delft) die behoort tot het wereldwijde netwerk van Jezuïetencolleges. In dat kader verzorgde ik vele jaren bezinningsprogramma’s voor zowel leerlingen als ouders en collega’s. Tot eind 2021 was ik ruim 3 jaar directeur van het Europese netwerk en organiseerde ik samen met een internationaal team van bevlogen collega’s conferenties op het gebied van holistisch onderwijs.

Sindsdien herbouw ik weer mijn eigen (bescheiden) biografische praktijk, maar daarnaast wilde ik ook graag weer zinvol maatschappelijk werk doen in een team. De missie van STEK spreekt mij erg aan, het simpelweg ‘er-zijn’ voor mensen die dat zo nodig hebben. Ik heb het belang daarvan in mijn eerste weken bij Buurt-en-kerkhuis Shalom al terug gezien op de ontmoetingsplek die Heleen Joziasse en Peter Weidmann hier samen met een warm, enthousiast team van vrijwilligers hebben opgebouwd. Natuurlijk wens ik Heleen toe dat zij voorspoedig herstelt en haar werk weer kan hervatten (zij wordt zeker gemist heb ik al gemerkt!) maar tot die tijd hoop ik de nodige ondersteuning te kunnen bieden op deze bijzondere stadsplek.